بازگشت
مال من، مال تو
برگردان میم حجری برگردان میم حجری

نوشته لئو لیونی

 

به یاد پدرم عباس حجری

این قصه همیشه مرا به یاد او می اندازد، نمی دانم چرا!

 

·      در قلب دریاچه ای، جزیره ای کوچک بود.  

 

·      این جزیره را سرخس های پهنبرگ و بوته های تنومند، به جنگلی انبوه بدل کرده بودند.

 

·      دور تا دور این جزیره دریا بود و ساحل دریا از سنگریزه های گرد و هموار پر بود.

 

·      در این جزیره کوچک، سه قورباغه بنام های میلتون، روپرت و لودیا زندگی می کردند.

 

·      آنها همیشه خدا با یکدیگر مشاجره و دعوا داشتند.

 

·      از صبح تا شب به همدیگر بد و بیراه می گفتند و در یکدیگر چنگ می زدند.

 

·      میلتون خود را مالک دریا می دانست و به بقیه اجازه ورود به آب نمی داد :

·      «یالله! از دریا بروید بیرون! آب مال من است!»

 

·      روپرت خود را مالک خشکی می دانست:

·      «به جزیره پا نگذارید! خاک مال من است!»

 

·      و لودیا که برای شکار پروانه ای به هوا پریده بود، داد می زد:

·      «هوا هم مال من است!»

 

·      زندگی آنها اغلب چنین می گذشت.

 

·      تا اینکه....

 

·      یکی از روزها قورباغه بزرگی در برابرشان ظاهر شد و گفت:

·      «من در طرف دیگر جزیره زندگی می کنم و از صبح تا شام جز دعوا و مرافعه شما چیزی نمی شنوم.

·      این مال من است!

·      آن مال من است!

·      این که نشد زندگی!

·      شما اصلا چیزی به نام صلح و دوستی نمی شناسید و تمام زندگی تان شده جنگ و ستیز.

·      اینطور که نمی شود زندگی کرد!»

 

·      قورباغه بزرگ پس از گفتن حرف هایش، آهسته دور شد و در میان بوته های انبوه ناپدید گشت.

 

·      هنوز چیزی از رفتن قورباغه بزرگ نگذشته بود که میلتون با کرم گنده ای در دهان بالا پرید.

 

·      روپرت و لودیا دنبالش کرده بودند:

·      «کرم ها اینجا مال همه است!»

 

·      اما میلتون باد در غبغب انداخته بود و می گفت:

·      «اما این یکی نه! این فقط مال من است!»

 

·      ناگهان هوا تیره و تار شد و رگبار تندی باریدن گرفت.

 

·      دانه های درشت باران، پشت سر هم فرو ریختند، آب دریاچه از لای و لجن پر شد و بالا آمد و جزیره کوچک، کوچک و کوچکتر شد و سرانجام ناپدید گردید.

 

·      همه جا را آب فرا گرفته بود و انگار نه انگار که روزی جزیره ای آنجا بوده است.

 

·      قورباغه ها را ترس و وحشت فرا گرفته بود.

 

·      با ترس و لرز خود را به صخره هائی می رساندند، که هنوز زیر آب نرفته بودند، صخره های هموار و لغزنده و مرطوب.

 

·      اما آب بالا و بالاتر می آمد و چیزی نگذشت که همه سنگها و صخره ها ـ به غیر از یکی از آنها ـ زیر آب رفتند.

 

·      قورباغه ها هر سه، با هم روی آن صخره بزرگ جا گرفته بودند.

 

·      از ترس و سرما می لرزیدند، ولی با این حال، از یک چیز خوشحال بودند:

·      چیزی که به ایشان قوت قلب می داد:

·      اینکه بالاخره همه با هم بودند و ترس و امیدشان یکی بود.

 

·      پس از چندی، ابرهای تیره کوچ کردند و هوا روشن شد، باران آهسته تر گردید و بالاخره بند آمد.

 

·      آنگاه قورباغه ها دریافتند که زیر پای شان نه صخره ای بزرگ، بلکه قورباغه بزرگ قرار داشته است، قورباغه بزرگی که در طرف دیگر جزیره زندگی می کرد.

 

·      هر سه با خوشحالی و قدردانی داد زدند:

·      «قورباغه بزرگ! تو ما را نجات دادی! تو ما را از مرگ نجات دادی!»

 

·      صبح روزبعد، آب دریاچه دوباره زلال و روشن شد.

 

·      نور خورشید از پشت ماهی های سیمگون می لغزید و به اعماق دریا فرو می رفت.

 

·      قورباغه ها هر سه با هم، شاد و خوشبخت، دور تا دور جزیره را شنا کردند.

 

·      بعد هر سه با هم به شکار پروانه رفتند.

 

·      آن روزها هوا از پروانه های رنگارنگ پر بود.

 

·      و بعد وقتی هر سه با هم، در سایه بوته های سرسبز، خستگی درمی کردند، دریافتند، که هرگز چنین خوشحال و خوشبخت نبوده اند!

 

·      میلتون گفت:

·      «زندگی مان چقدر آرام و دوستانه می گذرد!»

 

·      روپرت گفت :

·      «و چقدر زیبا و دوست داشتنی!»

 

·      لودیا پرسید:

·      «دلیلش چیه؟»

 

·      و بعد هر سه به فکر فرو رفتند.

 

·      راستی چرا؟

 

·      سبب خوشبختی خارق العاده آنها چی بود؟

 

·      مگر چه تغییری در زندگی شان رخ داده بود؟

 

·      لودیا گفت:

·      «دلیلش ساده است:

·      حالا همه چیز مال همه است و راز خوشبختی ما همین است!»

 

 

پایان


January 16th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان